همه چیز یک چیز است و یک چیز همه چیز» این طراحی با مداد، زنی را در میان ردیفی از لباس‌ها به تصویر می‌کشد؛ نشسته، با بدنی جمع‌شده و نگاهی خسته یا درون‌نگر. چهره نیمه‌تکیه‌داده به دست و بدن در حالت درهم‌فرو‌رفتگی، حسی از توقف در میانه‌ی جریان زندگی را القا می‌کند. حضور لباس‌های گوناگون در پس‌زمینه، همچون لایه‌هایی از هویت‌های بالقوه یا نقش‌هایی که می‌توان پوشید و کنار گذاشت، فضای اثر را به میدان انتخاب و امکان بدل کرده است. از منظر روانکاوی، این تصویر می‌تواند بازنمایی «خود در مواجهه با جهان اجتماعی» باشد؛ جایی که فرد در میان نقش‌های بیرونی (لباس‌ها به‌عنوان استعاره‌ی هویت‌های اجتماعی) به جست‌وجوی معنای واحدی می‌گردد که همه را به هم پیوند می‌دهد. کنج آرامشی گه نقاش برای خلق این سلف پرتره انتخاب نموده است ،همان کمد لباسی است که کودکان برای فرار از هیاهو و گاهی برای امید به پیدا شدن توسط دیگری انتخاب مینمایند. عنوان اثر، با بار فلسفی‌اش، بر این ایده تأکید می‌کند که مرز میان فردیت و جهان پیرامون شفاف و لغزنده است؛ هر جزء، بازتابی از کل، و هر کل، در جزئی نهفته است. این پرتره ساکن، با جزئیات دقیق و ریتم آرام خطوط، لحظه‌ای از مکث و تأمل را ثبت کرده است؛ جایی که سوژه، در میان همه‌ی «چیزها»، در جست‌وجوی «یک چیز» است که شاید خود او باشد.