خودتو ببین در این پرتره، چهره‌ای نزدیک و بی‌واسطه، تمام قاب را پر کرده است؛ نگاهی نیمه‌باز و لب‌هایی با رنگی زنده، که در تضاد با لطافت و محوی پیرامون، مرکز تمرکز بیننده را شکل می‌دهند. خطوط مو، با کمترین جزئیات و به شکلی محو، فضایی رویاگونه و معلق ایجاد کرده‌اند؛ گویی مرز میان واقعیت و بازتاب ذهنی در حال محو شدن است. از منظر روانکاوی، «خودتو ببین» دعوتی به مواجهه بی‌پرده با خویشتن است؛ نگاهی که نه برای قضاوت دیگران، بلکه برای دیدن حقیقت درونی به کار می‌رود. نزدیکی بیش از حد چهره به مخاطب، مرز میان «من» و «دیگری» را کم‌رنگ می‌کند و نوعی آینه‌گی ایجاد می‌کند؛ گویی بیننده ناخواسته خود را در نگاه سوژه می‌بیند. محو شدن بخش‌هایی از تصویر، می‌تواند نماد بخش‌هایی از هویت باشد که هنوز کشف نشده یا به عمد پنهان مانده‌اند. این اثر، لحظه‌ای ایستاده میان وضوح و ابهام است؛ جایی که دیدن خود، هم رهایی است و هم مواجهه‌ای پرچالش.