در این اثر، هنرمند زن را در میانه‌ی گل‌ها و شاخه‌ها تصویر کرده است؛ گویی در حصاری طبیعی اما پرشکوه. تاج گل‌های شعله‌گون بر سر او، یادآور آتشی درونی است؛ آتشی که نه ویرانگر، بلکه از جنس زندگی و شکوفایی است. از منظر نمادین، این ترکیب تضادی میان سوختن و روییدن را به نمایش می‌گذارد: زن در میانه‌ی حیرت، هم در قفس شاخه‌هاست و هم در شکوه شکوفه‌ها. لباس با نقش صلیب‌مانند، نشانه‌ای از بار معنوی و شاید رنج تاریخی است که با زیبایی و نیروی طبیعت درهم تنیده شده. از نگاه روانکاوی، «تاج گل آتشین» استعاره‌ای از انرژی لیبیدویی و نیروی حیاتی سرکوب‌شده است که در قالبی زیباشناسانه به صحنه می‌آید. نگاه آرام و اندکی غمگین سوژه، نشانگر تعلیقی است میان درون شعله‌ور و بیرونی آرام. این پرتره‌ی «حیران»، بازتابی از تنش درونی زن معاصر است؛ جایی میان ایستادگی و سوختن، میان زیبایی و اسارت