این اثر ترکیبی از چهره، خوشنویسی و لایه‌های بصری متنی است که پیوند میان ادبیات، موسیقی و نقاشی ایرانی را در خود جای داده است. هنرمند در زمان خلق اثر، تجربه‌ای از خودشیفتگی را احساس کرده و همین باعث شده تا مدتی آن را پنهان نگه دارد؛ گویی ترس از قضاوت، میل به دیده شدن را عقب رانده است. از منظر روانکاوی، برون‌آی می‌تواند تجلی کشمکش میان «خود درونی» و «نگاه دیگری» باشد. خطوط و متون پراکنده، یادآور صداهای متعدد ناخودآگاه هستند که بر سطح آگاهی هجوم می‌آورند و در نهایت، چهره‌ای نیمه‌پدیدار را شکل می‌دهند. انتخاب نام اثر نیز خود گویای این روند است: میل به ظهور، به بیرون آمدن از پس پرده‌ی سانسور درونی و اجتماعی. کلمات نامرتبی در متن اثر دیده میشوند کنج ،اسیر ،آغوش،آسمان بدین ترتیب، این اثر بیش از آنکه تنها تصویری بصری باشد، روایتی از روند روانی هنرمند است؛ روندی که در آن، ترس، میل، خودشیفتگی و در نهایت شجاعت برای «برون آمدن» از کنج اسارت در هم تنیده می‌شوند.