این اثر چیدمانی متشکل از ده‌ها سر کوچک سفالی است که همگی حالتی شبیه به ماسک یا چهره‌های نیمه‌تمام دارند. انتخاب متریال گل به‌عنوان ماده‌ای خام، طبیعی و زودفرسا، اشاره‌ای مستقیم به فرسودگی و شکنندگی دارد. چینش متراکم و تکراری این سرها در کنار هم، حس ازدحام و انباشت را منتقل می‌کند؛ ازدحامی که به‌جای حیات، بیشتر القاکننده فشار و اضطراب است. فرم‌ها ساده و خام به نظر می‌رسند و همین خامی نوعی صداقت بصری ایجاد کرده است. تنوع اندک در حالت چهره‌ها در عین تکرار، باعث شده اثر میان جمعیّت و فردیت در نوسان باشد؛ هر سر در میان دیگری گم می‌شود، اما همچنان نشانه‌هایی از فردیت باقی می‌ماند. این اثر به لحاظ زیبایی‌شناسی میان هنر بدوی و هنر معاصر قرار می‌گیرد و مخاطب را در برابر ترکیبی از سادگی و پیچیدگی قرار می‌دهد.
تحلیل روانکاوانه از منظر روانکاوی، استفاده از سرهای کوچک گِلی می‌تواند بازنمایی تجربه زیسته‌ی هنرمند باشد که خاطرات کودکی‌اش با اضطراب و فرسودگی پیوند خورده است. تکرار چهره‌ها در واقع بازتاب اضطراب وجودی و تجربه‌ی مداوم بی‌صدایی در جمع است. این اثر می‌تواند نشان‌دهنده نوعی تجربه‌ی واپس‌رانده باشد؛ خاطراتی که فرد نتوانسته به‌طور کامل آن‌ها را پردازش کند و اکنون در قالب تکرار و تکثیر نمایان شده‌اند. انتخاب گل به‌عنوان ماده خام، نه تنها به سادگی و کودکی ارجاع دارد بلکه با ماهیت خاکی‌اش یادآور فانی‌بودن و بی‌ثباتی انسان است. از سوی دیگر، این تکثیر می‌تواند نشانه‌ای از «هویت جمعیِ از دست‌رفته» باشد؛ جایی که فرد در میان توده محو می‌شود و اضطراب ناشی از آن، خود را در قالب سرهای بی‌جان و بی‌بدن نشان می‌دهد. هنرمند در واقع، با خلق این اثر سعی کرده ریشه‌های اضطراب و فشار اجتماعی را که از کودکی تجربه کرده، در قالبی نمادین و جمعی بازآفرینی کند.