انعکاس ناپایدار این تصویر سیاه‌وسفید بازی دقیقی میان حضور و غیاب است؛ نیمی از صورت هنرمند در گوشه قاب دیده می‌شود و نیم دیگر در آینه‌ای قدیمی و لکه‌دار انعکاس یافته است. قاب فرسوده و بافت چرکین آینه کیفیتی از گذر زمان و زوال را به اثر افزوده و حضور را شکننده و ناپایدار کرده است. در نگاه نخست، تصویر اصلی و انعکاس باهم در جدالی پنهان‌اند: کدام واقعی‌تر است؟ ناپایداری انعکاس یادآور هویت مهاجر است که میان دو مکان و دو زمان معلق می‌ماند. آینه نه شفاف که مملو از غبار است؛ گویی گذشته از پس پرده‌ای کدر به حال نگاه می‌کند. از منظر روانکاوانه، اثر بازنمایی دوگانگی ظاهر و باطن است؛ بخشی از خود که در معرض دید قرار دارد و بخشی دیگر که در لایه‌های ناخودآگاه پنهان مانده است. بازسازی هویت در کشور جدید در این‌جا به شکل تلاشی برای بازشناختن خود در آینه‌ای غبارگرفته ظاهر می‌شود. دلتنگی، نوستالژی و امید در هم تنیده‌اند؛ امید در نیم‌رخ روشن و دلتنگی در انعکاس لرزان. این اثر بیانگر روانی است که میان گذشته و آینده، وطن قدیم و سرزمین تازه، پیوسته در نوسان است و تنها با پذیرش این ناپایداری می‌تواند تعادلی موقت بیابد.