چهره‌ای محو و نیمه‌شفاف بر زمینه‌ای روشن پدیدار شده است؛ انگار صورت از دل مه یا خاطره‌ای دور سر برآورده باشد. رنگ‌های زرد و خاکستری، فضایی ملایم اما ناپایدار ایجاد کرده‌اند که مرز میان حضور و غیبت را به تردید می‌کشاند. جزئیات صورت به‌طور کامل شکل نگرفته و همین امر مخاطب را وادار می‌کند تا تصویر را در ذهن خود کامل کند. این محوشدگی، اثری شاعرانه به پرتره می‌بخشد؛ حضوری که هم هست و هم نیست. بخش روانکاوانه: اثر بازتابی از پرسش هویت است؛ اینکه «آن» کیست یا چیست. هنرمند با محو کردن خطوط چهره، به مخاطب امکان می‌دهد خود را در این تصویر ببیند و در واقع آینه‌ای از ناخودآگاه خویش بیابد. چهره به‌سان خاطره‌ای نیمه‌فراموش‌شده یا رؤیایی محو است که دسترس‌پذیر نیست اما حس حضورش باقی مانده است. این تردید میان بودن و نبودن، همان پرسشی است که روان انسان همواره با آن مواجه است: آیا آنچه می‌بینیم خود واقعی است یا بازتابی از نگاه دیگران؟ اثر به‌جای پاسخ دادن، بیننده را به مشارکت دعوت می‌کند و هویت خویش را در نگاه او کامل می‌سازد.