این اثر با استفاده از متریال خاص ـ گلیم کهنه ـ خلق شده است. بستر گلیم، که حامل ردّ زمان و فرسودگی است، تبدیل به صفحه‌ای برای بازنمایی تن خسته و رنجور هنرمند شده است. فرم اصلی اثر، پیکره‌ای زنانه را نشان می‌دهد که در دل تاریکی و سکوت، با نوری محدود و خطی سرخ تعریف می‌شود. خط قرمز، از یک‌سو خشونت و بریدگی را تداعی می‌کند و از سوی دیگر به‌عنوان نمادی از آگاهی، حضور ذهن و درک عمیق هنرمند را برجسته می‌سازد. تضاد رنگی میان تیرگی پس‌زمینه و خط قرمز، نیروی بصری اثر را تشدید کرده و حالتی از ایستادگی خاموش اما آگاهانه را به بیننده منتقل می‌کند. استفاده از شماره سریال شناسنامه در گوشه اثر، هویتی فردی و مستند به تصویر می‌بخشد و اثر را از یک تصویر نمادین صرف، به بیانی شخصی و عینی ارتقا می‌دهد.
تحلیل روانکاوانه اثر از منظر روانکاوی، «آگاهی» نشان‌دهنده کشاکش هنرمند میان سکوت و فریاد است؛ زنی که نه به‌طور کامل خاموش است و نه فریاد می‌زند، بلکه در مرز بین این دو، در حال شکل‌دهی به نوعی مقاومت خاموش است. انتخاب گلیم کهنه به‌عنوان بستر، می‌تواند بیانگر تاریخچه‌ای از رنج‌های انباشته، تجربه زیسته و زخمی باشد که در تار و پود وجود هنرمند تنیده شده است. خط قرمز، به‌مثابه شکاف یا برشی در روان، نماد لحظه‌ای است که ناخودآگاه به سطح می‌آید و امکان آگاهی فراهم می‌شود. این آگاهی، هرچند دردناک، اما راهی برای بازشناسی خویش و برون‌رفت از چرخه سرکوب است. به این ترتیب، اثر نه فقط بازنمایی رنج که تلاشی برای بازسازی هویت فردی و زنانه است؛ جایی که سوژه با تمام فرسودگی‌ها، به شکل ایستاده و مقاوم در برابر نادیده‌انگاری حضور دارد.