این مجسمه دیواری با طراحی ترکیبی از عناصر نمادین، نوسان و حرکت را به بخشی از هویت اثر بدل کرده است. فرم سرِ دوگانه با چهره‌هایی که در تضاد و هم‌زیستی قرار دارند، یادآور هم‌زمانی خیر و شر، شادی و اندوه یا فرشته و شیطان است. استفاده از رنگ قرمز در بدن و شاخک‌ها، حس شور، انرژی و شاید خطر را تداعی می‌کند. بخش پاندول‌مانند اثر، که قابلیت حرکت دارد، نقش زمان و گذر آن را به فضای اثر وارد می‌سازد و حضور متغیر و زنده‌ای به مجسمه می‌بخشد. قاب طلایی پیرامون اثر همچون چهارچوبی برای محصور کردن این جنبش در جهانی محدود است.
تحلیل روانکاوانه: در لایه روانکاوی، این اثر بیانگر کشمکش درونی هنرمند میان دو قطب متضاد شخصیت است. دو چهره، نمادی از وجوه متفاوت «من» هستند؛ یکی آرام و ساکت و دیگری درگیر و پرتنش. نوسان پاندولی یادآور حالت‌های متغیر روان انسان است؛ جابه‌جایی دائمی میان خواسته‌های متضاد، احساسات متناقض و تصمیماتی که هیچ‌گاه ثابت نمی‌مانند. رنگ قرمز، بازتاب میل‌ها و غرایز است و قاب طلایی نشانه مرزهای اجتماعی و فرهنگی است که این میل‌ها را محدود می‌کند. حرکت سر در نقش پاندول، به‌نوعی اشاره به این دارد که انسان ناگزیر در میان نیروهای متضاد روانی در نوسان است، و هیچ نقطه‌ای از آرامش مطلق وجود ندارد. اثر، تصویری از تلاطم‌های درونی و همزیستی اجتناب‌ناپذیر با تضادهای شخصیتی است.