این مجسمه با متریالی خشن و زمخت ساخته شده است؛ سطحی ناصاف که به همراه قطرات شیشه‌گون و شبیه به بلورهای ریز، فضایی مرطوب و پرتنش را تداعی می‌کند. چهره در سکوت و آرامشی عمیق به تصویر کشیده شده، اما همین آرامش در بستری از تضادها و خشونت بصری متریال شکل گرفته است. قرار گرفتن اثر درون جعبه شیشه‌ای، هم به‌عنوان حفاظ و هم قفس عمل می‌کند؛ حفاظی که مانع فروپاشی است و قفسی که آرامش را محدود می‌سازد. ترکیب سنگینی حجم و ظرافت لایه‌های شیشه‌ای تضادی معنادار می‌آفریند که بیننده را میان حس امنیت و اسارت سرگردان می‌کند. نگاه روانکاوانه: این اثر بازتابی از کشمکش روانی هنرمند است؛ جستجوی مداوم برای آرامش در فضایی آکنده از طوفان درونی و بیرونی. صورت بسته و بی‌حرکت، نوعی «آرامش تحمیلی» را تداعی می‌کند، آرامشی که از دل رنج و فقدان برآمده است. هنرمند، با قرار دادن سر در محفظه‌ای شیشه‌ای، نمادی از «واحد سکون» را می‌سازد؛ واحدی که بیش از آنکه محل آرامش واقعی باشد، تجربه‌ای موقتی و شکننده از رهایی است. تضاد میان سکون بیرونی و تلاطم درونی، همان روان‌مایه اصلی اثر است: تمنای خاموش برای آرامش، در جهانی که طوفان بخشی دائمی از هستی است.