این مجسمه با ساختاری خشن و بافتی سنگی، چهره‌ای آرام و چشم‌بسته را به تصویر می‌کشد که توسط رگه‌ها و ریشه‌هایی سرخ‌رنگ در بر گرفته شده است. این ریشه‌ها همچون بندهایی تنیده شده، سر و دست‌های اثر را محاصره کرده‌اند؛ گویی هنرمند با زبان مجسمه‌سازی، حس گرفتاری و محدودیت درونی را بازنمایی کرده است. استفاده از رنگ قرمز در تضاد با زمینه‌ی سنگی، شدت احساسات، خون، زندگی و در عین حال رنج را القا می‌کند. فیگور به‌ظاهر آرام اما در حصاری تنیده گرفتار آمده است، و این پارادوکس میان آرامش و خفگی، درخشان‌ترین نقطه‌ی اثر است. تحلیل روانکاوانه: این خودنگاره مجسمه‌ای، بازتابی از کشمکش‌های عمیق درونی هنرمند است. ریشه‌های سرخ به‌عنوان نماد روابط خونی، پیوندهای خانوادگی و احساسات مادرانه، او را هم در بر گرفته و هم در خود محدود کرده‌اند. چشمان بسته و حالت مراقبه‌وار چهره نشان از تلاش برای پذیرش یا انکار این محدودیت‌ها دارد. گویی ناخودآگاه هنرمند می‌خواهد از فشارهای بیرونی و درونی رها شود و به آغوش خود بازگردد. انتخاب نام «خودت را بیشتر دوست داشته باش» یادآور نیاز به بازسازی رابطه‌ی خود با خویشتن است؛ پیامی روانکاوانه که بیان می‌کند رهایی از خفگی تنها از مسیر عشق به خود و پذیرفتن خویشتن امکان‌پذیر