پیکره‌ای پیچیده و چندلایه در مرکز قاب، با خطوطی پرانرژی و رنگ‌هایی متضاد، در میان فضایی چرخان و پر از مارپیچ‌های طلایی قرار گرفته است. صورت، با بخش‌های روشن و تیره، به وضوح یادآور نماد یین و یانگ است؛ دوگانگی دیرینه خیر و شر که در هم تنیده‌اند و تعادلی ظریف اما ناپایدار را شکل می‌دهند. این دوگانگی، همان‌طور که هنرمند اشاره می‌کند، همچون حضور یک «شبح» درون اثر است؛ حضوری که نه کاملاً مرئی و نه کاملاً پنهان است. از منظر روانکاوی، «خلاء» فضایی است که در آن نیروهای متضاد روان – میل و هراس، روشنایی و تاریکی، زایش و نابودی – هم‌زمان در کارند. رنگ‌های زرد و بنفش-تیره در تضاد با یکدیگر، و حرکات مارپیچ پیرامون، می‌توانند بیانگر انرژی‌های چرخانی باشند که مرکز وجود را احاطه کرده‌اند. این اثر، بیش از آنکه توصیف یک شخصیت باشد، بازنمایی میدان مغناطیسی درونی انسان است؛ جایی که خلاء نه به معنای تهی بودن، بلکه به معنای فضای بالقوه‌ای برای آفرینش یا فروپاشی است.