در اثر «نباید سکوت کرد باید حذف زد و از حق خود دفاع کرد» هنرمند با بهره‌گیری از زبان اکسپرسیونیستی، تصویری تیره و پرتنش از خویشتن ارائه داده است. چهره در دل سیاهی حل شده و تنها بخش‌هایی چون چشم و دهان با ضربه‌قلم‌های جسورانه و رنگ‌های متضاد برجسته شده‌اند. لکه‌ی سرخ افقی که دهان را پوشانده، نشانه‌ای صریح از سرکوب کلام و سانسور است؛ در حالی که چشم‌ها نیمه‌خاموش و نادیده‌گیر، استعاره‌ای از چشم‌پوشی بر محیط و اطرافیان هستند. استفاده از رنگ‌های آتشین در پس‌زمینه و بنفش‌های شکسته در پایین بوم، فضایی از خشم فروخورده و بی‌قراری درونی را به نمایش می‌گذارد. اثر سرشار از انرژی متراکم، خاموشی انفجاری و میل به رهایی است. تحلیل روانکاوانه: از منظر روانکاوی، این سلف‌پرتره تجسم تجربه‌ی سرکوب سوژه در برابر دیگری است. دهان بسته با رنگ سرخ، بازنمایی ناخودآگاه از فروخوردن کلمات، واپس‌رانی میل به بیان و پیامدهای روانی آن است. سوژه در مواجهه با فشار محیطی، خودِ واقعی را پنهان کرده و با سکوتی تحمیلی زیسته است؛ اما همین سرکوب به صورت خشم درونی و انرژی فشرده بازگشته و در رنگ‌های آتشین و ضربه‌های شدید بروز یافته است. چشم‌های نیمه‌بسته، نمادی از سازوکار دفاعی «انکار» یا «چشم‌پوشی» هستند؛ یعنی دوری از مواجهه‌ی مستقیم با رنجی که از دیگران تجربه می‌شود. این اثر می‌تواند روایتگر مرحله‌ای از بازگشتِ نیروهای سرکوب‌شده به آگاهی باشد؛ جایی که هنرمند با جسارت اعلام می‌کند سکوت پایان یافته و باید فریاد زد. در حقیقت، نقاشی لحظه‌ی شکستن دیوار درونی است؛ جایی که روان خود را از اسارت خاموشی به سوی امکان دفاع و ابراز می‌کشاند.