هنرمند با الهام از روایت خسرو و شیرین خود را در قامت شیرین بازآفرینی کرده است. ترکیب‌بندی اثر با رنگ‌های غالب سبز و قرمز فضایی دوگانه میان خشم و آرامش می‌سازد. قاب‌بندی معماری سنتی و تزیینات هندسی پس‌زمینه یادآور پیوند هنرمند با میراث فرهنگی و ناخودآگاه جمعی اوست. آینه‌ای که در دست دارد تصویر او را بازتاب می‌دهد و گویی لایه‌ای دیگر از خویشتن خویش را به نمایش می‌گذارد. پنجره‌ی رو به چشم‌انداز و رنگ‌های تند بیرون از قاب نشانه‌ای از گذر و رهایی است، جایی که تجربه‌ی دردناک گذشته می‌تواند در مواجهه با جهان بیرونی معنا یابد. حضور گربه در پایین تصویر استعاره‌ای از خودِ هنرمند است که در کنار نقش شیرین، چهره‌ای دیگر از وجود او را آشکار می‌کند. گربه به‌مثابه عنصری مستقل اما همزاد، تجسمی از ناظر خاموش و همراه درونی است. استفاده از رنگ‌های تند و ضربه‌های جسورانه قلم‌مو نوعی فوران احساسی را تداعی می‌کند که با فضای آرام و منظم قاب معماری در تضاد است و همین دوگانگی هویت اثر را تقویت می‌کند. تحلیل روانکاوانه: هنرمند با انتخاب نقش شیرین در حقیقت خود را در بستر روایی کهن بازآفرینی کرده است. پس از تجربه‌ی ترومای شدید، هنرمند در مرحله‌ای از روان قرار گرفته که خشم و عصیان جای خود را به پذیرش داده است. انتخاب شیرین به‌عنوان ابژه‌ی همذات‌پنداری نشان می‌دهد ناخودآگاه او در جست‌وجوی الگویی زنانه و اسطوره‌ای برای تاب‌آوری و تداوم است. آینه در دست، نمادی از مواجهه با خویشتن و جست‌وجوی لایه‌های پنهان شخصیت است؛ گویی هنرمند در حال بازنگری خویش در پرتو گذشته و اکنون است. گربه به‌عنوان تمثیل ناخودآگاه فردی، بخش حیوانی، مستقل و غرایزی وجود هنرمند را بازنمایی می‌کند که در حاشیه اما همواره حاضر است. معماری قاب به مثابه ساختار روانی عمل می‌کند که می‌کوشد فوران احساسات را مهار کند. این اثر نشان می‌دهد هنرمند مرحله‌ای از روانکاوی درونی را طی کرده که طی آن، تجربه‌ی تروما از سطح خشم و انکار به سطح پذیرش و بازنمایی هنری ارتقا یافته است. در نهایت، این نقاشی ثبت تصویری از آشتی هنرمند با رنج شخصی خویش است.