این تابلو پرتره‌ای واقع‌گرایانه را در بستری نمادین بازآفرینی می‌کند. زمینه قرمزِ پرمایه، فضایی آیینی و کهن‌الگویی ایجاد کرده است که سوژه را همچون آیکونی مقدس در مرکز خود نگه می‌دارد. در نقطه‌ای کلیدی ـ روی سینه ـ زیوری ساخته و به بوم الحاق شده که قابلیت چرخش دارد. این عنصر، مرز میان نقاشی و مجسمه را می‌شکند و مخاطب را به مشارکت فعالانه در تجربه‌ی اثر فرا می‌خواند. این زیور همچون خورشیدِ درونی عمل می‌کند؛ نمادی گرد و چرخان که تداعی‌گر چرخه زمان، دایره حیات، و حرکت مداوم روان در مسیر تجربه است. چرخاندن آن به دست مخاطب، بازنمایی کنش درونی «انتخاب» و «حرکت» است. نگاه روانکاوانه از منظر روانشناسی تحلیلی یونگ، دایره و چرخش آن، نماد «تمامیت» و حرکت به سوی «خود» است. هنرمند با اشاره به دوازده آرکتایپ، به ساختارهای بنیادین روان بشری پرداخته است؛ هر آرکتایپ، تجربه‌ای متفاوت از زیستن و احساس‌کردن را بازنمایی می‌کند. بنابراین زیور نصب‌شده، نه صرفاً یک عنصر تزئینی، بلکه چرخه‌ای نمادین از دگرگونی‌های درونی است. سوژه با نگاهی خیره و در عین حال سرد، گویی ما را به یادآوری سفر درونی خود فرا می‌خواند. «خورشید درون» همان نیروی حیاتی است که با گذر از هر آرکتایپ، تجربه‌ای تازه می‌آفریند و مسیر خودشناسی را روشن‌تر می‌کند. این اثر تماشاگر را به یک بازی روانی دعوت می‌کند: با چرخاندن خورشید، زمان را درون خود به گردش درآور و تجربه‌های گوناگون زندگی را زیست کن.