این اثر با بهره‌گیری از تقابل رنگ‌های تیره و روشن، ریتمی بصری خلق می‌کند که همانند ضرباهنگ زمان پیش می‌رود. حضور دو چشم در دو سوی تصویر ـ یکی در دل تاریکی و دیگری در پس‌زمینه‌ای روشن‌تر ـ استعاره‌ای است از دوگانگی دیدن: دیدن گذشته و آینده، آگاهی از لحظه و انتظار برای نو شدن. فرم‌های پلکانی در سمت راست بوم، حرکت صعودی و تدریجی زمان را تداعی می‌کنند؛ گویی هر لحظه، پله‌ای است که ما را به مرحله‌ای تازه هدایت می‌کند. رنگ صورتی در پس‌زمینه، با نرمی و گرما، بُعدی انسانی و احساسی به ریتم سرد و ساختاری اثر افزوده است. نگاه روانکاوانه از منظر روانکاوی، چشم‌ها در این اثر نماد آگاهی و ناخودآگاهی‌اند. چشمی که در تاریکی جای گرفته، اشاره‌ای به بخش نادیده و پنهان روان است؛ آن‌جا که خاطرات و امیال سرکوب‌شده در سکوت جریان دارند. چشم دیگر، که روشن‌تر و آشکارتر است، نماد «منِ آگاه» و مواجهه با اکنون و آینده است. ریتم پلکانی می‌تواند بازنمایی سفر روانی از ناخودآگاهی به خودآگاهی باشد؛ حرکتی که هرگز خطی و مستقیم نیست، بلکه پله‌پله و با شهود و کشف همراه است. تاکید هنرمند بر شهود، بیانگر این واقعیت است که درک زمان و خویشتن، بیش از آنکه عقلانی باشد، تجربه‌ای شهودی و وجودی است. این اثر در مجموع ما را به «دیدنِ نو» فرا می‌خواند: دیدنی که نه صرفاً در روشنایی بلکه در تاریکی نیز معنا دارد، چرا که زمان، خود را در هر دو بُعد پنهان و آشکار آشکار می‌کند.