چهره‌ای در قاب دیده می‌شود که با نگاهی عمیق و تردیدآمیز به جهان خیره شده است. سطح صورت بافتی خشن و زخمی‌وار دارد؛ انگار جای سوختگی یا اثر زخم‌های کهنه باشد، که به صورت لایه‌لایه بر بوم نشسته است. رنگ‌های نارنجی و قرمز در تضاد با پس‌زمینه‌ی تاریک، حس التهاب و سوزانندگی را تداعی می‌کنند. بخش روانکاوانه: این پرتره بیش از آنکه صرفاً بازنمایی یک انسان باشد، پرسشی درباره‌ی خودِ انسان بودن است. هنرمند از خلال چهره‌ای آسیب‌دیده و مشوش، مفهوم «انسانیت» را به چالش می‌کشد؛ گویی تردید دارد که آیا در این جهانِ پُر از رنج و زخم، هنوز می‌توان به ماهیت انسان ایمان داشت. نگاه متفکرانه و مضطرب، همزمان حامل میل به شناخت و شک عمیق به ارزش‌های انسانی است. این اثر نوعی مواجهه با بحران هویت و معنای وجودی است؛ پرسشی بی‌پاسخ که همچون سایه بر چهره‌ی پرتره نشسته: آیا من هنوز انسانم؟