در این اثر، دو تصویر از زن دیده می‌شود؛ بالایی با چشمانی نیمه‌باز و حالتی آرام، گیسوی خود را می‌بافد، در حالی‌که انعکاس وارونه او در پایین تصویر با چشمان بسته و گلی سرخ در دست نقش بسته است. تقابل میان دو وضعیت، کیفیتی دوگانه به اثر بخشیده: حضور و غیبت، بیداری و خواب، امید و رنج. جنگلی تیره با آهوانی که در میان درختان پراکنده‌اند، فضای پایین قاب را پر کرده و در برابر آسمان پرستاره و روشنِ بالایی قرار گرفته است. پرنده‌ای کوچک در بالای تصویر نماد صلح و آزادی است و نقطه تعادلی در میان این تضادها می‌سازد. بخش روانکاوانه: این اثر بیانگر مکاشفه‌ای درونی است؛ جایی که هنرمند پیش از شناخت جهان بیرون، به کاوش ژرفای روان خود پرداخته است. بافت تاریک جنگل و چهره وارونه با چشمان بسته، نمایانگر رنج، طرد و سکوت است، در حالی‌که گل سرخ در دست همان زن نشانه عشقی است که حتی در دل تاریکی و خاموشی زنده می‌ماند. آهوان، استعاره‌ای از میل به حیات و زیبایی‌اند که به رغم سیاهی پیرامون، هنوز در حرکت‌اند. در بالا، زن بیدار و آرام به گیسو می‌پردازد؛ یعنی تلاشی برای نظم دادن و ساختن، در برابر فروبستگی و خاموشی نیمه پایین. اثر به‌خوبی نشان می‌دهد عشق و رنج همزادند، و آزادی تنها زمانی معنا می‌یابد که انسان با هر دو سوی روان خود ـ روشن و تاریک ـ رو‌به‌رو شود.