چهره‌ای با خطوط متراکم و مارپیچ بر سطح قهوه‌ای کاغذ حک شده که یادآور بافت چوب است؛ گویی سوژه به‌تدریج در حال تبدیل شدن به تندیسی بی‌جان است. عینک و فرم صورت با انبوهی از خطوط موج‌دار ساخته شده‌اند که همزمان یادآور رگ‌ و ریشه انسانی و بافت تنه درخت‌اند. این انتخاب بصری به‌وضوح به داستان پینوکیو ارجاع دارد؛ جایی که در نظر هنرمند، دروغ بدن را از گوشت و جان به چوب و بی‌حسی بدل می‌کند. اثر حالتی نیمه‌کاریکاتور و نیمه‌تراژیک دارد، به‌گونه‌ای که هم بیننده را به لبخند و هم به تأمل وا‌می‌دارد. بخش روانکاوانه: اثر روایتی از تجربه شخصی هنرمند در مواجهه با دروغ است؛ جایی که او نه تنها حقیقت را از دست می‌دهد، بلکه بخشی از انسانیتش را نیز از کف می‌گذارد. چوب شدن در اینجا استعاره‌ای است از بی‌حسی روانی، از دست دادن حساسیت و تبدیل شدن به موجودی که صرفاً «ظاهر» دارد. درخلق این اثر، میل به همذات‌پنداری نهفته است؛ هنرمند می‌خواهد تماشاگر نیز این ازخودبیگانگی و درد ناشی از آن را لمس کند. همان‌گونه که پینوکیو برای زنده ماندن باید از دروغ فاصله می‌گرفت، این اثر نیز هشداری است به روان انسان که دروغ نه تنها ظاهر را تغییر می‌دهد بلکه ژرف‌ترین لایه‌های وجود را به چوب خشک بدل می‌کند.