چهره در این اثر از دل انفجار و شعله شکل گرفته است؛ نه با قلم‌مو بلکه با آتش، سوختگی و پاشش بنزین. فرم‌ها نیمه‌محوشده و مرزها شکسته‌اند، گویی صورت از دل خاکستر بیرون آمده باشد. خاکستری و سیاهی غالب است و تنها خطوط روشن، همچون رگه‌هایی از نور، چهره را مرئی می‌کنند. این ترکیب خشن و پرخطر، در خود بار نمادین شدیدی دارد: خلق اثر نه به وسیله‌ی ساختن، بلکه از راه نابود کردن. چنین فرآیندی به نوعی یادآور تضاد بنیادی در وجود انسان است: زایش از دل ویرانی. در سطح روانی، این اثر بیانگر مواجهه‌ی هنرمند با نیروهای ویرانگر درون خویش است؛ آتشی که هم می‌سوزاند و هم صورت را شکل می‌دهد. خودنگاره در این‌جا همانند یک ققنوس است: هرچه بیشتر در آتش فرو رود، بیشتر سیمای خویش را آشکار می‌کند. نگاه پرتره، سخت و مصمم است، نه تسلیم شعله‌ها. خطوط سفید و لکه‌های پراکنده مثل زخمی‌اند که سوختگی به جا گذاشته، اما همین زخم‌ها هویت را برجسته کرده‌اند. در عمق ناخودآگاه، انفجار بنزین بدل به استعاره‌ای از خشم مهارناشدنی و انرژی فروخورده است که تنها از مسیر خطر می‌تواند راهی برای بروز پیدا کند. این اثر نشان می‌دهد که سوختن گاه شکلی از نوشتن است: نوشتن بر بوم با شعله.