این اثر انتزاعی، تلاشی است برای ثبت و بازنمایی خلاقیت در همان لحظه‌ای که به‌وجود می‌آید. ترکیب اشکال ارگانیک، رنگ‌های تند و برخورد میان سطوح، فضایی میان نظم و آشفتگی ایجاد کرده که یادآور جریان سیال ذهن و ناخودآگاه خلاق است. از منظر روانکاوی، نقاشی در حکم بازتاب «منِ آفریننده» است؛ جایی که خودآگاه و ناخودآگاه در لحظه‌ای ناب به هم می‌رسند. رنگ سبز تیره در مرکز، به‌مثابه نماد زندگی و زایش، در تضاد با بافت‌های فرسوده و تغییرشکل‌یافته اطراف قرار گرفته و به شکلی استعاری از کشاکش میان مرگ و تولد دوباره سخن می‌گوید. این اثر، نه بازنمایی بیرونی بلکه تصویری از فرایند درونیِ خلق است؛ لحظه‌ای که هنرمند خود را در جریان بی‌واسطه‌ی آفرینش رها می‌کند.