پیکره‌ای سبز بر بستری صورتی، با خطوطی ساده و ناپیوسته، چهره‌ای چندلایه را شکل داده است؛ گویی یک تصویر، چند بار بر هم افتاده تا روایت‌گر زنی باشد که همزمان در چند نقش و وضعیت زندگی می‌کند. در نگاه نخست، فرم‌ها ساده و کم‌جزئیات‌اند، اما تکرار چهره‌ها و هم‌پوشانی آن‌ها، حسی از تکثیر و چندپارگی را منتقل می‌کند؛ همان احساسی که هنرمند از «چند تکه شدن» میان وظایف مادری و خواست‌های فردی‌اش سخن می‌گوید. از منظر روانکاوی، این اثر بازنمایی «هویت چندپاره» است؛ هویتی که در تضاد میان سنت‌ها، زبان‌ها و مکان‌های زندگی شکل گرفته، و اکنون میان مسئولیت‌های مادری و میل به خلق هنری در نوسان است. رنگ سبز پیکره، می‌تواند نماد زندگی، پرورش و امید باشد، در حالی که پس‌زمینه صورتی، لطافت و بُعد عاطفی نقش مادری را یادآور می‌شود. با این حال، خطوط ناپیوسته و فرم‌های ناقص، شکنندگی این امید را نمایان می‌سازند. «سلف‌پرتره یک مادر» نه تصویری کامل و بی‌نقص، بلکه اعترافی صادقانه به زیستن در مرز میان تکه‌هاست؛ جایی که نقطه مشترک همه آن‌ها، امیدی شکننده اما زنده است.