خودم را دوست دارم در این پرتره، هنرمند خود را در آستانه یک چارچوب – شاید پنجره یا دری که به جهان بیرون باز می‌شود – به تصویر کشیده است. نیمی از بدن و صورت در روشنایی، و نیم دیگر در سایه، یادآور لحظه‌ای‌ست که فرد میان درون و بیرون، گذشته و آینده، ایستاده است. نگاه مستقیم و بی‌پرهیز، با قامتی استوار، حس پذیرش و آشتی با خویشتن را منتقل می‌کند. از منظر روانکاوی، این اثر نه‌تنها یک خودنگاره، بلکه بیانی تصویری از «خودمندی» و بازیابی عزت نفس در مواجهه با بحران است. هنرمند، که خود را صبور، مهربان، کمال‌گرا و اندکی اهمالکار توصیف می‌کند، این نقاشی را پس از آغاز یک بیماری سخت خلق کرده است؛ گویی فرایند نقاشی، آیینی برای تأیید ارزش وجودی خویش بوده است. دست بر چارچوب، نشانه‌ای از تکیه و استقامت است، و پس‌زمینه آرام، فضایی برای تأمل و صلح درونی فراهم می‌آورد. «خودم را دوست دارم» نه یک جمله، بلکه اعلام حضوری است که پس از عبور از تاریکی، دوباره خود را در نور می‌یابد.