میان دو جریان» این اثر صحنه‌ای وهم‌آلود را پیش چشم می‌گذارد؛ جایی که اشیا، گیاهان و پیکره‌ای انسانی در میان تلاطم رنگ‌ها و لایه‌های شفاف و نیمه‌شفاف، معلق و ناپایدار به نظر می‌رسند. حضور عناصر طبیعی در کنار فرم‌های مکانیکی و انتزاعی، فضای اثر را به میدان کشمکش میان دو قطب متضاد بدل کرده است: گرمی و زندگی در برابر سردی و بی‌جان بودن، غریزه در برابر ساختار. از منظر روانکاوی فرویدی، این نقاشی می‌تواند بازتاب درونیات هنرمندی باشد که میان نیروهای متناقض «اروس» (نیروی زندگی، پیوند و خلق) و «تاناتوس» (نیروی ویرانگری و انحلال) سرگردان است. ترکیب‌بندی پیچیده و خطوط سیال، نشان از جریان دائمی این کشمکش در ناخودآگاه دارد؛ جریانی که گاه به شکل تنفر و گاه به صورت اعتماد به نفس ظاهر می‌شود. عنوان «میان دو جریان» نه‌فقط اشاره‌ای به فضای تصویری اثر، بلکه به وضعیت روانی و هویتی هنرمند نیز هست؛ ایستادن بر مرزی باریک، جایی که هیچ‌یک از دو سوی وجود، قدرت مطلق را در دست ندارد.